Kaçımız yüzleşiyoruz hayatın kendisi ile? Yüzleşirken ne kadar sorguluyoruz? Sorgularken, ne kadar dışına çıkıyoruz, sınırlarını kendi çizdiğimiz çemberin? Derinleşiyor muyuz, önyargılarımızdan arınıyor muyuz, odağımızın gerçekte ne olduğunu doğru tahlil edebiliyor muyuz? Varmak istediğimiz yer, aslında baştan beri saplanıp kaldığımız yargılarımızı doğrulayan bir nihai durak mı olsun istiyoruz yoksa; kendimizi istemsiz ve farkına varmadan o son durağa mı manipüle mi ediyoruz? Bize hayal kırıklığı yaşatanlar mı kusurlu olanlar yoksa bu hayal kırıklığını yaşamaya sebebiyet veren odaklarımız mı bize hayatı dar bir pencereden gösteren. Neden tek derdimiz hep haklı çıkmak. Her haklılığımızda, kendi çıkmazımıza saplanıyoruz aslında tekrar tekrar. Hayat bize doğruluğumuzu ispat...

Bir gün herkes şarkı söyleyecek ve dünün kollarında o gün, en mutlu yarın olacak…

Gözlerim dolmuştu. Oğlum sarıldı ve dedi ki, “anne, bazen de iyiler kazanır”. Kalbim titredi. Bu kadar naif, yalın ve masum bir kucaklamanın böylesi büyük bir hakikati nasıl barındırabildiği ile sarsıldım. Bir avuç saf iyilik, bir avuç saf iyi insanı çevreler. En büyük dileğim, bu halenin içinde sarmalanmaktır…

Hüznünü anlat bana, hadi anlat… Ne çok sevdiğini onu biliyorum. Kimselerle bölüşemediğini, sessizce göğsünde gizlediğini, gözünün ucundan ayırmadığını biliyorum. En neşeli anlarda, herkesten önce kadeh kaldırdığında, gözler ille de seni aradığında, yaydığın ışık karanlığı parlattığında, nasıl da kandırabildiğini herkesi biliyorum. Bu senin zaferin öyle değil mi? Sen nasıl istersen, öyle olur. Nasıl görünmek istersen öyle görünürsün gözlere. Kimi istersen, o kalpte hazırdır yerin. Sen iste yeter ki. Kimi sevdin de karşılık alamadın sevgine. Ama işte böylesin sen. Tekdüze mutluluk sarmaz seni. Tekrarı anların, boğar. Duraksız bir arayış olmalı hayatın; “tamam, artık vardım” diyememelisin öyle değil mi? Uzun olmalı önündeki yol ve sen...