Denetko

Gölgesine varlıklarımızın
Işığı damladı Ay’ın
Vururken yakamozlar sahile
Dünya ucundaydı parmaklarımızın

Yanılsamaydı oysa geceler
Göz alan ışıklı
Yaslandık evrene
Bilemedik, aldandık
Kaybolduk kendi uzağımızda
Yalnızlığımıza sarıldık