İnsan kılıklı duru iblislerin geçmişlerini irdeleyebilir sarraflıktaysanız, ilk yaşlarından kalma ağır bir dışlanmışlık, yalnız bırakılmışlık, ihmal edilmişlik, değer görmemişlik çukuruna itelendiklerini görürsünüz.
Bu ezilmişliğin yol açtığı onarılmaz bir özgüvensizlik, acizlik, kendinden tiksinerek öz varlığını beğenmeme ve kendini mutlak eksik bulma, ömürleri boyunca peşlerini bırakmayan illettir.
Bu sebeple kendilerinde olmayan ne varsa sahip olanlara karşı nefretle beslenen bir öykünme ve kıskançlık taşırlar. Beraberinde de zarar verme temel içgüdüsü!
Onarılamaz bir küçüklük kompleksi ile yaşamak. Bu sebeple gücünü değerlerden, güzel ahlaktan, iyilikten, erdemden almak yerine, düzenbazlıkla, türlü manevralarla ve yanaşmalıkla erk sağlamak.
İnsanlığı ile kıymet yaratamadığından alavere dalavere ile güç odaklı statüler elde ederek ya da başkalarının hayatlarını, emeklerini çalarak kendine kimlik edinmek. Ganimetleri ile yine de yetinememek, mutlu olamamak. Etleri koparılırcasına duydukları bir hezeyanla hep tatminsiz kalmak.
Bu mahluklar, dikenli çitlerle çevrili iç dünyalarında kimseyi derinlikli sevmemiş ve kimse tarafından tutkuyla sevilmemişlerdir.
Sevgisizlikleri öyle kupkurudur ki, ne bir dost yeşerir zehirli çemberlerinde ne bir aşk. Yokluklarını varmış gibi göstererek debelenen, sahte rollerinin kürek mahkumlarıdır.
Sevgiye açlıkları, doymaz bir kurt gibi irinli ruhlarını kemirir. Tam da bu yüzden çok seven ve çok sevilen insanlara büyük düşmanlık beslerler. Kinlerinin ardında acınası bir yoksunluk ve zavallılık yatar.
Kötüler ne zaman iflah olur bilir misiniz? Kendileri gibi iblislerle işbirliği yaparak birlikte zulümden beslenip yine de yetinmeyip, açgözlülükle birbirlerinin de şeytan kuyruklarına bastıklarında.
Karanlıklarını yaymadan ucube varlıklarını sürdüremediklerinden, eninde sonunda kendi elleriyle sonlarını hazırlarlar.
Cehennemin kapıları açılır ve aralarında “En şer kim?” savaşı başlar. Böylece Pandora’nın kutusundan zehirli yılanlar ortalığa saçılır. Hepsi birbirini sokmadan cehennem soğumaz.
Her iyi, bir gün mutlaka kötünün yok oluşuna tanıklık eder. Karmanın işlemediği, insanlık tarihinde görülmemiştir.