Bazen mutlu hissedersin sebepsiz ve her şeye rağmen. Bir tomurcuktur umut, sen iyiysen yeşeren…

Birbirlerine gebe olanlar, sürü halinde yaşarlar. Aralarında gizli bir kast sistemi vardır. En niteliksiz olanlar, en gebe olanlardır. Dolayısı ile bunlar toplayıcıdır. Çer çöp ne varsa toplayıp, Kast Meclisi’ne sunarlar. Karşılığında sistemin içinde barınaklarda yaşamalarına müsaade edilir. Şölen zamanlarında ziyafetten az biraz pay verilir ama masaya oturamazlar. Tabakları ayrıdır.  Meclis’in içinde ayıklayıcılar vardır. Toplayıcılardan gelen çöpleri ayıklayıp elde kalan işlenebilir malzemeyi, tabakalaşmada üst katman olan Meclis Divanı’na sunarlar. Divan, zehirli atığa dönüştürülebilir olanları değerlendirir ve yine toplayıcılar eli ile malzemenin saç ayaklarına ulaştırılmasını emreder. Saç ayakları, ana arterlerin başındaki korucudurlar. Korucular, gizli kastın en güvenilmez üst katmanı olan Divan’a giden...

Bazen birileri seni kendi dünyalarının içine alır. Çoğu zaman başkalarına pek açık olmayan o mabedin kapılarını sana ardına kadar aralarlar. O dünyada başka bir tat vardır. Başka bir keyif. Senin alışkanlıklarına benzemeyen alışkanlıklar, başka hayaller, sevgini göstermenin başka içten biçimleri, mutlu olmanın bin bir yolundan, senin bilmediğin biri; daha genç bir şey vardır ya da belki de daha olgun bir şey. Daha sahicidir yaşanan. Sanki kendilerine ait başka bir anlaşma dili kullanırlar ve sen bu dili seversin; hissederek anlarsın ne dediklerini. Öyle bir girdap ki kendi rutinimiz, iyi gelir başka hayatlar, başka gidilmemiş evrenler, dillenmemiş özlemler. Öyle işte, iyi gelir...

Seni tanıyorum, sen “Geçmiş”sin. Baksana, nasıl da kuşanmışsın, üstüne tutunan anılarla. Kimi kalbine sığınmış, kimi zihnine, kimi beslediği öfkene bürünmüş, kimi ıssız hayallerine… Görünmez kesiklerin var; bazısı öpülse geçer, bazısının yarası, dokunuşun kadar derin. Düşürmedikçe elinden, kanatıyor avuçlarını kırık camlar; vazgeçemiyorsun yine de, sızılı güzelliğini taşıyor diye yansıdığın taneler… İçinde, kurşun ağırlığında özlemler barındırıyorsun, vakur sevdalar ve aşka dair acılar. Kasvetli hasretlerin var ve bahar esintili sevinçlerin. Kavgaların ve vazgeçişlerin, inançların ve bitişlerin düğümlenmiş birbirine, uğraşma çözülmüyor. Bazen baba ocağısın, bazen sobelendiğin o çam ağacı; bazen sarsılarak sevdiklerinsin ve bazen senin zaferin, ayaklarının altında ezilişi, zift karası gölgelerin. Aydınlık rehberlerin...

Kuş bakışı bakabilmeli hayata. Un ufak görünmeli içindeki pürüzler ve alabildiğine mavi parlamalı gözüne, seni kucaklayan yaşam…

Yaşam kaotiktir ve içinde huzuru aramak, istemli bir ironidir; ama “ümit”, var gücü ile yine de kendini sunar…

“Her yolun bir sonu vardır” dedi.  “Yanılıyorsun” dedim, “Her sonun bir başlangıcı vardır”.  “Optimistsin” dedi.  “Hayır savaşçıyım” dedim. “Hangi biriyle savaşacaksın, bitmezler ki” dedi.  “Savaşım onlarla değil ki, içimdeki iyiliği yaşatmakla” dedim…  “İşin zor öyleyse” dedi.  Gülümsedim. Biliyordum…