Author: İlkşen (İlkşen Çetintaş)
Tekil
Derin bir soluk al
Dolsun genzine
İğde tüten nefesin
Bilmez misin
Ya olmayacak önünde bir yol
Ya da varışı olmadan yürüyeceksin
Piyonlar düştükçe
Değişir hep vezirler
Dingin kal
İzleri sürüyorsun Şah’ın inine
Sen yeniledikçe oyunu
Yenilenmek zamanın lehine
O Bilmiyor
Biri var. Az tanıdığım, uzaktan izlediğim, aralarda belli belirsiz varlığı gözüme takılan biri. Bana “Kürk Mantolu Madonna”da, Raif Efendi’yi hatırlatıyor. Gerçi ondan daha vakur. Gülmeyen çehresinin ördüğü duvar, onu kendi yalnızlığına mıhlarken, bizim uğultulu kalabalığımızdan ıssızca koruyor. Biliyorum, biraz gücüm olsa, yaralarından kendine ördüğü kozalağı kırabilir, kahırlı ömründen biraz diken toplayabilir, karşılığında hayattan bir tutam ümit verebilirim. Ama dediğim gibi, biraz gücüm olsa…
Hasret
Mutlu şarkılar dinledik
ve ayda yürüdük çıplak ayak
Gökyüzüne tırmandık merdivensiz
Fesleğenli sevdalar toplayarak
Şimdi bu sahile vurmuş yosunlar
Gözlerime değmeyen bu güneş
Bu ıslık, bu martı, bu sabahlar
Niye bu kadar suskun, niye böyle serkeş…
Her Şeye Rağmen
Bazen mutlu hissedersin sebepsiz ve her şeye rağmen. Bir tomurcuktur umut, sen iyiysen yeşeren…
- ÖNCEKİ YAZI
- 1
- …
- 5
- 6
- 7
- …
- 22
- SONRAKİ YAZI