Author: İlkşen (İlkşen Çetintaş)

Şu sıralar bir sürü şey okuyorum. Raflarımda kalmış, zamansızlık bahanesinin ardında unutulmuş, oysa hevesle aldığım kitaplar. Bir sürü söyleşi dinliyorum. İvmesi giderek artan olağandışı bir sebep arayışım ve özümseme ritüellerim var.

Sırtlan gibi çevremizde gezinenlerin çiğ bir içgüdüden ibaret ilkelliğine karşın insanın kendini ve yaşamı keşif arayışında ışık tutan aydınlar, filozoflar, şairler, araştırmacılar… Kainata açılan kapıların ışıklı anahtarları ellerinde… Anlamaya çalışıyorum. Sadece kendi sesini dinleyenlerin kayboluşuna tanıklık ettikçe, kapıldıkları girdabın hiçliğinden uzak kalabildiğim sığınaklar tüm bu öğretiler.

Farkındalığın derinleştikçe, hayatın özüne inebilmenin ne büyük bir sabır barındıran, acelesiz bir yolculuk olduğunu idrak etmek. Bu erdeme yaklaşabilenlerin bir nebze dahi yakınında olabildiğinde, gözlerine yerleşmiş perdenin aralanması ile şifalanmak…

Her şeyin değiştiğini kabullenmenin, hakikate giden ilk adım olduğunu bil. Hiç bir şeyin aynı kalmadığını anla. Gerçeklik gibi görünen varlığının aslında büyük bir eko sistemin içinde küçük bir pay olduğunun farkına var. Hep uyanık kal ve zihnine berrak bir akışın içinden bak… Yolculuğa hazır hissettikçe oku. Zen Budizm’ini oku, Şamanizm nedir anla, Sevme Sanatı’nı hayatına yay. Rüyanın içinde uyanık kalmanın mümkün olması gibi, yaşamının da bir rüya olduğunu ve her şeyin geçici olduğunu, durmaksızın biçim değiştirdiğini kavra. Canlılar, hepsi bir döngünün içinde sonsuz defa ölüyor ve yeniden doğuyor. Sana düşen, tekamülünün dinginliğinde, hayatına geçici rollerle karışan kalpleri mühürlü ve kibiri büyük olanları bağışlamak. Bil ki onlar, o sonsuz döngüde iyiliğe eremedikleri için acı çeken ve kutup yıldızını bulamayan ruhlar. Onlara şefkatini sun.

Değişimi durduramazsın ama daha iyi bir insan olabilirsin. Sadece iyiliğin gücü ve varlığını arındırman ile kendi saf haline ulaşman mümkün olabilir… Ancak bu sayede kaygılarının gerçek bir mevcudiyeti olmadığını ve iyileştirdiğin zihninden attığın yararsız imgeler olduğunu anlayabilirsin.

Kendilerini hayatın merkezinde gören insanlar tanıdım. Tüm gezegenlerin kendi etraflarında döndüğüne inanan, gülünesi bir şuur yoksunluğu ile yaşayan insanlar. Taşkın bir bencillikle bulundukları her mecrada kendilerini empoze ederek, başkalarının yaşamlarına iltica eden, hayatlarını gözümüze bir perde gibi indiren, durmaksızın ilgi ve övgü bekleyen, başkalarının gözünden kendilerine bakma farkındalığı taşımayan, kendilerini renkli zanneden oysa ne de soluk silüetler.

Dünya yıkılsa onların mutluluğunun, onların tasalarının, onların fikirlerinin, onların başlarına gelen her durumun koşulsuz en önemli öncelik olarak, kendi sessiz sedasız dünyamıza izinsiz ittirildiği kaotik bir hengamenin mimarları. “Başkalarına İlham Vermeyen Ama Kendilerini Öyle Zannedenler Kulübü”nün üyeleri. Hayatla ilişkileri, “aldım, verdim” üzerine kurulu hatta çoğunlukla, sunmadan almak gayesi ile hesap yapan, müflis tüccarlar.

Yakın ya da uzak çemberlerinde kim varsa müritleri zannettikleri iflah olmaz aymazlar. Hep beğenilecekler, yetmez; çetele tutacaklar, kim ilgi göstermiş, kim eksiksiz her adımlarını takip etmiş, kim alkışlamış, kim aramış, kim sormuş. Mutlak bir zorunluluk gibi her eylemlerinin, her çığırtkanlıklarının kutsanmasını bekleyenler.

Sizden tepki alamadıklarında ise empati kurmak, kaygılanmak, hayatınıza dokunmak yerine kendilerini koşulsuz geri çekenler. Halinizi, derdinizi sormayalar. Komşulukları da, arkadaşlıkları da, tanışıklıkları da böyledir bu ticaret erbabının. Taa ki siz tekrar bir gayret onların kibirlerini görmezden gelip, gönlü yerde bir hatırşinaslık ile sanki kabahatliymişsiniz gibi bıktıran beğenmişliklerini tekrar besleyene kadar.

İşte fark ediyorum ki, geçen yılların sonunda, hayatımda mutlak bir sadeliğin arayışı içindeyim ne zamandır. Çokluğun içinde en yalın ve sahici olanlar bana sadece mutluluk verenler. Çarpıcı biçimde farkına varıyorum ki, hayatıma giren her insanı anlamaya çalışmak, hoşgörü ve empati göstermek kabulü ile kurmaya çalıştığım iç dengemde, yorulmuşum. Uzağındayım demek ki hala demlenmiş olgunluğun. Koşulsuz toleransın üst benlik gerektirdiğini ve bu erdeme sahip olmanın tekamül gerektirdiğini kabullenmeli. Kısacası, herkesi kendi tekrarında bırakmak ve yanımdakilerle akışın içinde nefes almak istiyorum, sessiz ve huzurlu.

Madem ki, ne kadar çaba göstersen de, özündeki hamlığı gideremeyeceğin, ruhani gelişimine etki edemeyeceğin, kalbinde karşılıksız sevgi barındırmayan insanlar yoruyor seni, geride bırakmayı başarabilmeli insan. Kendi iç huzurunun açtığı yolculukta yanında olanlarla tasasız yol almak ve sevgini, varoluşunda samimiyet, içtenlik, nezaket, hesapsız bir gerçeklik barındıran asil ruhlara dostluğunu sunmak, en değerlisi belki de… Her insan, öğretilerden edinebildiği kadar geçebilir kendi sınavından…

Biliyorum, sen de hayatını o birilerine adayanlardansın. Kalbinde, çapası kuyulara atılmış bir yük vapuru tüm ağırlığı ile mıhlanmış, paslanıyor… Gözlerinde kederli grisine güneş değmemiş ince bir sızı, mavisi özgür bir çıkış arıyor. Zihninde yinelenen açmazlar, seni balçıklı dehlizlere çekiyor. Nafile bir umutla çabaladıkça, sen de hayatının çaresizce gerisinde kalansın, biliyorum… 

Geçit vermiyorsun, sisli bir göğün ardına gizlediğin hayallerine, sıcak bir yaz gecesi gibi seni sarmaya öykünen özlemlerine, sadece sen ve evren varmışçasına hür olabilme haline… Nefes alamadığında, seni boğan kendi ellerin, bilmiyorsun…

Düşündün mü hiç neden böylesin? Neden kendini bu karşılıksız adamışlığın? Çok sevdiğin için mi; kendi seçimin olduğu için mi; başka türlü davranmayı hayat öğretmediği için mi; vazgeçmiş olsan, suçluluk duygun seni uçurumlara yuvarlayacağı için mi; Cevaba ulaştırır mı ezberlediğin sorgulamalar. Sen, doğru soruları sormadıkça, sıkışmaya devam edeceksin cenderelerde, kuytu köşelerde, biliyorum…

Zihnini arındırabilsen, bulacaksın yanıtları. Bir anlayabilsen… Hayatının akışında kalmadığın için böylesin. Vicdanının rotasında durmadan savrulduğun, tek seferlik bir ömrün olduğunu kavramadığın, kendine iyilik etmek, en büyük korkun olduğu için böylesin. Duygularını, umutlarını, sevinçlerini yarınlara ötelediğin, yarınlara vardığın her defasında da bir çırpıda harcadığın için böylesin. Ne kadar uğraşsan da, kimsenin yazgısını değiştiremeyeceğini kavramadığın, adandıklarının senin tükenmişliğinin şuurunda olmadıklarını göremediğin için böylesin. Bu körlükleri olmasaydı eğer belki de senin yerine görebilirlerdi, seni hayatından nasıl alıkoyduklarını…

Kimsenin yalnızlığına, mutsuzluğuna, kendi elleri ile savruldukları girdaplara, çare olamazsın. Ne kadar uğraşsan da kurbanı olacaksın, seni ele geçiren esaretlerinin; sen sundukça daha fazlasını bekleyen müdavimliklerinin… İyilik et, peşlerine düş, elinden geleni esirgeme ama hayatını kendi varlığın üzerinden inşa et… Kendin için yaşamanın damağında bıraktığı o mayhoş tadı nasıl anlatsam ki sana. Yaşamadan bilemezsin…

Fakat biliyorum sorumluluğunu alamadığın için birey olmanın, senin de işine geliyor kurbanı olmak çizdiğin kaderinin. Böyle avutuyorsun kendini; böyle saklıyorsun zayıflıklarını kendinden, cefanın pençesinde biçare görünerek. 

Unutma yine de, senin de geçiyor ömrün bak!. Kimse yanında olmayacak, duymayacaklar ıssız çığlığını, elinden hayatın akıp gittiğinde ve geriye sadece bir dirhem sabah kaldığında uyanacağın… Yaşa artık kendin için umarsızca…