Ne güzel yıllardı. Gençlik yılları. Tarifsiz iyilikte insanlar vardı çevremde. Dünya hep bozuk bir yerdi ama bütün o insanlar iyiydi....

“Neden anlatmıyorsun?” diye sordu. “Bazen savaşarak, bazen susarak anlatırsın” dedim. Gülümsedi. “Seni duydum” dedi.

Bazen küçük mucizeler olur, kimsenin gözüne görünmeyen mucizeler… Sana bu tılsımın değdiği anlarda, diğerleri yanından öylece geçip gider. Farkında bile...

Bu bir ilham yazısıdır. Haydi takılın peşime… Dinle kendini ve farkına var, artık tamamen yenilenme zamanı geldi. Öyle bir kabuk...

Her başarı, eninde sonunda gerçek sahibini; her iyilik eninde sonunda ait olduğu kalbi bulur… Her kim ki bu karmanın önünde...

Hep böyle hissediyorum diyemem ama kimi zaman hayat, önümde bir serap gibi buğulu ve belirsiz, gözden hızla kayboluyor; ben ise...

Biri var. Az tanıdığım, uzaktan izlediğim, aralarda belli belirsiz varlığı gözüme takılan biri. Bana “Kürk Mantolu Madonna”da, Raif Efendi’yi hatırlatıyor....

Bazen mutlu hissedersin sebepsiz ve her şeye rağmen. Bir tomurcuktur umut, sen iyiysen yeşeren…