“di” ekini sevmiyorum… Severdi, içi titrerdi, özlerdi, içten gülümserdi… Nasıl anlatmak istesem, ne demek istesem hep sonunda bir “di” eki. Damağıma yapışmış acı bir tat gibi lezzetini çalıyor içinde kıvrılmak istediğim anın. Ben bugünde mıhlanmak istiyorum ama di’ler savuruyor beni yaşanmış olan zamanlara. Sürüklüyor ille de anılara, fotoğraflara, sevdiği eşyalara, okuduğu kitaplara, yarım kalmış yazılara. “Beni çok sever” demek istiyorum ama öyle gaddar ki zihnimin bekçisi, kazıyor “di” ekini bugünüme, yarınıma…
Ekler
