Kendilerine olağanüstü değer verilenler arasında pek azı, bu değerin kendilerinden değil de karşılarındakinin iflah olmaz yüce gönüllülüğünden kaynaklandığını anlayabilirler. Zaten anlayabilselerdi, atfedilen eşsiz değerde olurlardı ve pamuklara sarılıp saklanası nadidelikle göz alırlardı. Şüphesiz bu pek az rastlanır bir durumdur. Hal böyle olunca, yapılması gereken tek şey bu insanları kendi küçük dünyalarına iade etmektir. Sihrin kendilerinden değil de iyiliğin dokunuşundan olduğunu anladıklarında ve o iyilik artık onları sarmalamadığında, teneke barakalarına kimsesiz geri dönerler ve aynaya yansıyan silüetlerinde, kalplerinin karanlık kuytuları ile yüzleşirler… Dallarında olgunlaşmadan yerlere saçılan karadut taneleridir onlar. Damaklara tat vermeyen çiğlikte ve lezzetsizdirler…
Her Şey Özüne Döner
