KISA GİRİŞ:
“Bizimki yaralı bir aşk hikayesi” dedi. Sesinde, kim bilir ne zamandır içinde gizlendiği yosunla örselenmiş kabuğu yararak, başını gökyüzüne kaldırmaya hazırlanan, taze bir umudun yankısı vardı. O umut, şimdi beni de sarmıştı… Karanlığın siyahına alışmış gözleri, güneşe ilk defa çevrildiğinde kamaşırsa eğer, kör olmadan önce göreceği son insan benmişim gibi baktı yüzüme. Varlığımın değerini taçlandıran bu tanıdık yabancıya, şimdi ezeli bir şefkat duyuyordum…
Devamı 5 Nisan’da…